Breekmomentje

,Verdomme Maikel! Dat deed pijn!’ Met venijn in mijn ogen kijk ik hem strak aan. Hij glundert en haalt zijn schouders op. ,Tsja, dat komt er van als je me aanspreekt met verkleinwoorden. Je kent de regels, schatje.’ Ik aai over mijn bil en voel de warmte die mijn huid uitstraalt. Hij heeft een punt, I know. Maar verdorie, die tik had echt wel minder gekund. Hij geniet hier veel te veel van. ,Terug in positie.’ Terwijl hij het zegt, cirkelt hij met zijn vinger naar mijn plek waar ik een paar seconden geleden nog netjes stil stond. Om te laten blijken dat ook ik een soort van mening heb, wacht ik twee tellen langer dan gebruikelijk waardoor zijn wenkbrauwen omhoog schieten. Expres draai ik mij langzaam weer om, gecombineerd met een zucht en rollende ogen. Hoogstwaarschijnlijk ziet hij dit laatste niet. Ik hoop het niet, anders krijg ik nog meer op mijn lazer. ,Klaar voor?’ Ik knik en sluit mijn ogen. De klappen volgen elkaar snel op. Mijn handen vouw ik boven mijn hoofd in elkaar en ik probeer mijn ademhaling gelijk te laten met de klappen. Twee klappen, één keer inademen. Twee klappen, één keer uitademen. Dat ritme houd ik vast totdat hij merkt dat ik diep in mijn concentratie zit. Hij verandert het tempo, de plek en de constantie.Ik kan mijn ademhaling niet meer goed onder controle houden wat betekent dat ik de pijn minder goed weg kan zetten. Dan maar in mijn hoofd een liedje zingen. ,Tel je even mee?’ Ja jezus…dan kan ik me toch niet meer concentreren op mijn liedje?! Maar braaf als ik ben, tel ik hardop mee. En dan vanuit het niets…..een keiharde klap. Hij heeft echt uitgehaald met deze. Terwijl de tranen binnen een milliseconde over mijn wangen lopen, zak ik door mijn knieën op de grond. Hij komt achter mij staan en streelt mijn haar. ,Heel goed, schatje. Zet maar weg. Goed inademen. Ik ben zo trots op jou. Je hebt het zo goed gedaan.’ Van binnen voel ik de warmte die zijn woorden teweeg brengen. Ik recht mijn rug en slaak een diepe zucht. ,Blijf even zo zitten.’ Hij loopt naar de andere kant van de kamer. Naar de tafel waar al het speelgoed op ligt. Ergens wist ik dat het nog niet klaar zou zijn. Mijn huilen is geen garantie voor einde spel. Ik zit nog netjes op mijn knieën als hij weer naast mij komt staan. ,Tien slagen. Elk been vijf. Ok?’ Ik kijk op om te zien wat hij in zijn hand heeft. Als hij dit van te voren aangeeft, gaat het fucking veel pijn doen en gaat het veel van mij vragen. In zijn hand glimt het zwarte leer. De zilveren studs krijgen een caleidoscoop effect door de zonnestralen die erop vallen. Noem het trots, noem het koppigheid, naïviteit of gewillig, maar ik kan niet anders dan duidelijk knikken. Hij houdt mij goed in de gaten en pas als ik mijn hoofd recht houd, voor mij uitkijk en mijn ademhaling in toom hebt, begint hij. Uiteraard moet ik meetellen zodat hij precies weet wanneer ik klaar ben voor de volgende pijniging. De eerste doet pijn, off course. De tweede komt op mijn andere been en is dus ergens ook nog te handelen. De volgende zes zijn een ware kwelling. ,Kijk eens naar je been.’ Ik schud mijn hoofd en negeer de tranen, ,Wil je niet zien hoe je eruit ziet? Het wordt al blauw en het bloedt zelfs.’ Daar heeft hij mij bijna. Maar ik weet dat als ik ga kijken, ik compleet uit mijn flow raak en dat ik de laatste twee slagen gewoonweg niet meer kan incasseren. ,Straks’, krijg ik hakkelend en onduidelijk uit mijn mond. Ik proef het zilte van mijn tranen. ,De laatste twee. Klaar voor?’ Ik schud mijn hoofd. Vreemd, want ik ben er wel klaar voor, maar blijkbaar wilt mijn lichaam dat het stopt ofzo. Hij weet dit ook drommels goed en zonder af te wachten slaat hij met zoveel kracht de laatste slagen. Ik buig voorover en dan komt alles eruit. Alle opgekropte frustratie, stress, verdriet van de laatste dagen of misschien zelfs weken. Ik huil met volle overtuiging en flinke uithalen. De pijn, de trots, de liefde, ook daar huil ik voor. Het is gewoon te veel en te intens, maar ook precies goed zo. Dit was mijn breekmomentje en we weten allebei dat ik hier juist weer alleen maar van ga groeien.